หนังตะลุง

หนังตะลุง หนังตะลุงนิยมมากในภาคใต้ และภาคตะวันออกของไทยมาช้านานแล้ว ซึ่งได้รับมาจากอินเดีย และมาเลเซีย โดยเขาเรียกหนังตะลุงนี้ว่า “วายังกูลิต” ใช้จอยาว 8 -12 ศอก กว้างประมาณ 6-8 ศอก ขึงกางกับพื้นดิน มีคนดูอยู่หน้าจอ คนพากย์อยู่ข้างหลังจอ ตัวหนังที่ใช้เชิดนั้นไม่สลักเป็นรูปคน เพราะทางศาสนาอิสลามห้ามผิดคัมภีร์โกหร่าน ตัวหนังจึงทำเป็นรูปที่ไม่เป็นรูปคน การเข้ามาของหนังตะลุงนั้น ชาวบ้านกวนพร้าว จังหวัดพัทลุงได้คิดดัดแปลงมาเป็นหนังตะลุง ซึ่งเดิมเรียกว่า “หนังคอน” ต่อมาพระยาสุรวงศ์วัยวัฒน์ (วร บุนนาค) นำมาเล่นถวายต่อหน้าพระที่นั่งพระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว (รัชกาลที่ 5) ที่พระราชวังบางประอิน ใน ปีพ.ศ.2419 หนังตะลุงในสมัยที่เข้ามาในประเทศไทยนั้น เป็นในรูปของหนังใหญ่ ตัวหนังที่ใช้เชิดใช้หนังวัว หรือหนังควายมาทำ ตัวใหญ่เท่ากับเด็กอายุประมาณ 5-6 ขวบ ทำเป็นรูปตัวแสดงได้แก่ ยักษ์ คน ลิง ภูเขา ต้นไม้ และขนาดเท่ากับจอที่ใช้เล่นในชวา และมาลายู นิยมเล่นกันในเวลากลางวัน จะมีคนคอยเชิดตัวหนังอยู่ เรื่องที่นิยมเล่นกันได้แก่ รามเกียรติ์ แต่เนื่องจากต้องใช้คนมาก และปัญหาอื่นๆ อีกหลายอย่าง ต่อมาจึงดัดแปลงขนาดของตัวหนังให้เล็กลง คือไม่เกินประมาณ 1 ศอก ฉากยาวไม่เกิน 8 ศอก กว้างไม่เกิน 6 ศอก ปลูกเวทีโดยใช้เสาโรง 4 เสา หลังคาเพิงหมาแหงน คนเชิดและคนร้องจะเป็นคนคนเดียวกันนั่งอยู่ในจอ ใช้เครื่องดนตรีที่ใช้ได้แก่ ฉิ่ง ฉาบ กลอง ทน กรับ ปี่ จะเล่นในเวลากลางคืน จะมีการจุดไฟในจอ เมื่อทำการเชิดหนัง จะเกิดเงาขึ้นมาบนจอ ในปัจจุบันนี้ความนิยมในหนังตะลุงลดลงไปมาก เพราะมีสิ่งบันเทิงเริงรมย์อื่นๆ มาแทนที่ ที่มา : สิ่งแรกในเมืองไทย

โดย : นาย ปิยบุตร ปิยนามวาณิช, โรงเรียนภูเก็ตวิทยาลัย, วันที่ 21 ธันวาคม 2544