ลิเกเป็นละครการแสดงของชาวบ้านเป็นภูมิปัญญาพื้นบ้านของไทย มีความสำคัญต่อวิถีชีวิตของคนไทยและความบันเทิงที่สามารถผูกพันกับวัฒนธรรมไทยอย่างแยกไม่ได้ แม้ว่าลิเกจะเริ่มต้นมาจากการสวดของเจ้าเซ็นหรือแขกอิสลามในสมัยกรุงศรีอยุธยาก็ตาม ลิเกแม้มีต้นแบบมาจากการแสดงเชิงศาสนาอิสลามประกอบดนตรีที่ทำการสวดเพื่อเป็นศิริมงคล มรหลักฐานว่าได้นำมาสวดที่กรุงเทพฯ เมื่อ พ.ศ. 2423 ลิเกทรงเครื่องถือว่าเป็นต้นแบบของการพัฒนาลิเกที่เป็นศิลปะการแสดงพื้นบ้าน โดยมี พระยาเพชรปาณี นายดอกดิน เสือง่า และนายหอมหวล นาคศิริ เป็นบุคคลสำคัญในการเปลี่ยนแปลง
พลาดิชัย สิทธิศัยกิจ. ลิเก. กรุงเทพฯ : นวสาร, [253-]. 159 หน้า
|